We zijn er! Wel een aantal uren later dan gepland was, maar dit blog is niet bedoeld om de KLM in een kwaad daglicht te stellen. En uiteindelijk deed Marco Polo er toch iets langer over om China te bereiken.

Hierdoor is mijn eerste bijeenkomst met de Chinese kunstenaars met wie ik wil gaan samenwerken uitgesteld. Die stond gepland voor vanmiddag maar toen waren we er dus nog niet. Wel aangekomen waren de grote banieren waarop ik met hen wil werken, tezamen met een vijftal schilderijen die ik al vooruit had gestuurd.

Nadat het was uitgerold moest de zaak natuurlijk even worden geïnspecteerd, maar ik kon allen maar constateren dat de verzending perfect was gebeurd.

Omdat er nu tijd over was, zijn we met de galeriehouder hier maar gelijk naar de opening bij een ander kunstcentrum in de buurt gegaan. Net zoals de NY Arts gallery Beijing waar ik nu zit, was dat ook gevestigd op een omsloten terrein zoals er hier in Peking zoveel zijn: oude, lage en nu gerestaureerde gebouwen met een fabriek erbij die al lang geen fabriek meer is. Zoals je tegenwoordig eigenlijk over de hele wereld ziet, wordt dit soort terreinen vaak in gebruik genomen door kunstenaars. Dat de kunstwereld steeds internationaler wordt, was bij die vernissage goed te merken: een mengelmoes van Chinezen en Westerlingen met natuurlijk wel Chinees voedsel en bijbehorende stokjes. 't Is weer even wennen na die 13 jaar geleden voor het laatst in handen te hebben gehad, maar het zal voor de komende tijd geen onoverkomelijk probleem worden.

Zo, en dan nu naar bed om de jetlag van 6 uur tijdsverschil te gaan verwerken.