Vandaag zorgde de afhaal Chinees voor onze lunch omdat we in de galerie onderling nog een soort openingetje te vieren hadden. Dat klinkt natuurlijk vreemd omdat de officiële vernissage al weer bijna twee weken achter ons ligt, maar voor alles is wel een verklaring dus ook hiervoor.

Ik heb al diverse keren even een korte opmerking gemaakt over mijn medekunstenaar in de galerie, de Australische Hilary Pollock. Wij trekken regelmatig met haar en haar man Graem op. Hilary had net zoals ik al vanaf huis een grote rol met een aantal olieverven meegenomen en die hier laten opspannen. Ze had zichzelf echter ook voorgenomen hier nog een aantal werken op papier te maken want we hebben in de galerie alle gelegenheid om tijdens de tentoonstelling door te werken, iets waarvan we beiden ook gebruik maken, zij ‘t Hilary nog weer meer dan ik. In de meegenomen serie op doek, gewijd aan de vijf zintuigen, had ze al diverse Chinese elementen verwerkt. Daarmee is ze doorgegaan in een serie van vier met verschillende Chinese potten op echt groot papierformaat. Die had ze net op tijd af voor de officiële opening.
Daarna heeft ze nog een andere serie van vier gemaakt, gewijd aan de jaargetijden. En die serie was vanmorgen af. Dat moest dus gevierd worden en vandaar die afhaal Chinees.Bijgaand weer een aantal foto’s, dit keer gewijd aan haar werk in overzicht en in detail.

Als je ’s avonds Chinese hot pot hebt gegeten en om 10 uur thuiskomt, is de lust om dan nog even de dagelijkse aflevering voor dit weblog te schrijven niet overdreven groot. Daarom besloot ik ’t maar uit te stellen tot de morgen en gebruik te maken van het feit dat de zon opkomt in het oosten en in Nederland het overgrote deel van de bevolking toch nog op één oor ligt, aangenomen ten minste dat dit op z’n zij slaapt.

Een aantal dagen geleden kwamen we bij toeval Rob Korfage tegen, een Nederlander die les geeft op de basisschool van de WAB, the Western Academy of Beijing. Dit is een Engelstalige internationale school met alle mogelijke afdelingen, vanaf de pre-kleuterschool tot en met de high school, waar een grote variatie aan nationaliteiten rondloopt met aardig wat Nederlanders maar ook veel Koreanen en Chinezen. Omdat het gebouwencomplex maar een paar kilometer bij ons vandaan ligt, was een afspraak voor een bezoek snel gemaakt. Dat bezoek was dus vanmiddag.

’t Is echt ongelooflijk wat deze school te bieden heeft aan faciliteiten. Elke leraar een klassenassistent, een leerlingenrestaurant met een groot internationaal voedingsaanbod, prachtige lokalen, grote bibliotheken, een Apple laptop voor zelfs al de jonkies vanaf een jaar of zes, prachtige tuinen, een soort lounge afdelingen voor de oudere leerlingen die in een duurder etablissement niet misstaan en een gigantische rij nieuwe schoolbussen. Maar zoiets mag je natuurlijk ook wel verwachten als je als ouder een slordige $ 20.000 per jaar moet betalen, ook al worden die kosten eigenlijk altijd betaald door het bedrijf of de ambassade waarvoor je werkt.
Wat mij heel erg aansprak was de hoeveelheid kunst in de school, de muzieklokalen met bijbehorende opnamestudio, de ruimten waar films konden worden opgenomen, de expressieruimten waar leerlingen bezig waren met toneel, maar ook de grote bronzen beelden van natuurkundigen als Galileï en Newton naast andere moderne kunstuitingen in de tuinen .
Toevallig waren er net twee leerlingententoonstellingen gaande, één van ook leerlingen van Rob rond de 10 jaar en één van high school leerlingen. Het niveau was zeer hoog. Zou je verwachten dat het werk hier boven door een 10-jarige is gemaakt? Die had het wereldberoemde ‘De Schreeuw’ van Munch als uitgangspunt genomen maar er een mooie Chinese draai aan gegeven als je naar het gezicht kijkt.
Ik hoop dat de rest van de bijgevoegde foto’s weer voor zichzelf spreekt.
En die hot pot, samen met Rob op een plek waar hij nog nooit een Westerling had gezien, was ook weer een zeer positieve ervaring!