Wat doe je eigenlijk op zo’n doorsneedonderdag in Peking? Ach, ’s morgens gewoon wat werken, daarna in de stad lunchen met leden van de Nederlandse Vereniging hier want het is de derde donderdag van de maand (dit voor de insiders), in de buurt van het restaurant nog even de ontvangst bekijken van een hotemetoot bij een school door een fanfare orkest en dan natuurlijk nog naar de Lama tempel. Over verscheidenheid en tegenstellingen gesproken!
Die lunch was aangenaam, lekker buiten eten en lekker ongecompliceerd Nederlands kletsen met de vrouwen van hier werkende mannelijke expats. Ik ben benieuwd hoe ik vannacht zal dromen, in het Nederlands of in het Engels. Want de laatste nachten begon het Engels daarin toch te overheersen.
Prachtig ook was dat fanfare orkest van jonge kinderen. En het klonk beslist heel goed. In Nederland heb ik dat wel veel slechter gehoord bij volwassenen.

De Lama tempel echter, de belangrijkste Tibetaanse boeddhistische tempel in Peking, was het hoogtepunt. Hier werd (en wordt?) de volgende reïncarnatie van de Panchen Lama bepaald. Midden in het nieuwe Peking met z’n hoge flats, kantoorgebouwen en door auto’s overladen straten staat daar plotseling zo’n eeuwen oud gebouw met een beladen historie. Binnen het complex heerst een weldadige rust ondanks de vele toeristen, zowel Chinezen als buitenlanders. Opvallend vond ik ook het grote aantal jonge Chinezen dat offers bracht en intens stond te bidden. Omdat er in het algemeen niet veel gepraat wordt over het recente verleden was het zeer interessant op één van de officiële borden te lezen dat deze tempel de Culturele Revolutie had overleefd dank zij de toenmalige Eerste Minister Tsoe-En-Lai en in 1981 weer voor het publiek was opengesteld. Curieus was de officiële mededeling dat de uit één stuk sandelhout gemaakte 18 meter hoge Boeddha in de belangrijkste tempel van het complex in 1990 was vermeld in het Guinness Book of Records. Waar dat boek dus al niet goed voor is! En waar foto’s al niet goed voor zijn om de sfeer weer te geven.