Vandaag hoefde ik van mijzelf niet te schilderen, maar mocht ik de hele dag naar andere schilders kijken. Dat betekende dus een bezoek aan het Art District 798, een gebied waar we bijna twee weken geleden al even waren geweest. Soms wordt het beschreven als een gebied waar munitiefabrieken stonden, soms als de vroegere staatsfabriek voor elektronica. In ieder geval werd het gigantische complex vanaf 1954 opgebouwd met behulp van de DDR en werkten er tijdens de hoogtijdagen zo’n 20.000 mensen. Op een bepaald moment werd het geheel echter door de moderne ontwikkelingen achterhaald, raakte ‘t in verval en ontdekten leraren en studenten van de kunstacademie de locatie als ideale plek voor hun studio’s. Zoals dat dan overal ter wereld zo vaak gaat, krijgt zo’n vervallen geheel ineens weer een impuls. Toch was ’t rond 2004 heel onzeker of de kunstenaars er zouden mogen blijven omdat de staat het terrein bestemde voor nieuw te bouwen appartementen. Op de een of andere manier is het blijkbaar toch gelukt de bestuurders op andere gedachten te brengen, misschien wel omdat de Chinese kunst de laatste jaren in het Westen zo booming is en het complex daardoor een grote toeristische trekpleister kon worden. En dan gaat het ook gelijk in een geweldige stroomversnelling. Overal, maar dan ook werkelijk overal op het oude industriecomplex worden de hallen gerenoveerd, wordt het plaveisel overal tegelijk aangepakt, zijn er vele blikken, zo niet oliedrums met goedkope werklui opengerukt die alles nog handmatig doen en probeert men er voor de Olympische Spelen beginnen een kunstgebied van te maken zoals dat nergens ter wereld te vinden is. Want dat laatste kun je rustig stellen. Als straks alle groen en bloemen zijn aangeplant, de straten ook echt straten zijn en de meer dan 100 vaak gigantische galerieruimten zijn ingericht, is er een gebied ontstaan voor het propageren van Chinese kunst en mode waarbij elk land de vingers zou aflikken.Opvallend is ook dat het rondlopend publiek, afgezien van buitenlandse toeristen, voornamelijk bestaat uit jonge Chinezen. Hier krijgt het moderne China echt vorm. Ik heb weer geprobeerd dit alles met een flink aantal foto’s van de vaak prachtige ruimten, de opgebroken straten en de getoonde kunst te illustreren.