Vanmorgen vroeg scheen de zon al fel naar binnen en kon ik me niet langer inhouden. Ik had last van schildersjeuk en was om half zeven al bezig in de expositieruimte om verder te werken aan een paar van de banieren. Sommige leenden zich er heel goed voor om, gezien de voorkant, ze ook aan de nog maagdelijk witte achterkant te beschilderen. Dus ging ik aan de gang met de hier gekochte acrylverf en Chinese inkt, die zich trouwens meer gedraagt als touche. Maar dit laatste is, denk ik, meer een opmerking voor de technische insiders. Daarnaast ben ik, als voorbereiding voor de sessie met de meidengroep morgen, ook aan de gang gegaan met een zelfportret op papier. Nu, aan het eind van de middag, voel ik me dan ook echt helemaal leeg. Mijn energie is volledig geabsorbeerd door het papier, de verf en de inkt.
Gelukkig zorgen de mannen voor de voedselondersteuning. ’t Is misschien wel handig even uit te leggen waarom hier het meervoud van het andere geslacht wordt gebruikt. In een tweede grote ruimte is nog een ander vrouwelijke kunstenaar bezig, Hillary Pollock uit Australië. Ook haar partner, Graham is met haar meegekomen. Zowel hij als mijn Harm hebben een onderwijskundige achtergrond en zijn beiden met de VUT. Zoiets schept een band, net zoals bij Hillary en mij door de kunst. We zijn de afgelopen dagen dan ook al veel met elkaar opgetrokken tijdens de diverse gebeurtenissen die ik al eerder beschreef.
De mannen dus trekken er op uit op voedseljacht, de hutong in die een paar honderd meter hier vandaan ligt. In de wirwar daar van straatjes met lage huizen en winkeltjes vind je nog het China zoals we ons dat altijd voorstelden. Een groot verschil met vroeger is dat er nu wel een type auto’s rijdt en geparkeerd staat in de nauwe straatjes, waar ik vier keer over na zou denken voor ik die zou kopen. Ook de lantaarnpalen die werken op zonnecellen zijn beslist een nieuw verschijnsel. Te zijner tijd zal ik in dit blog van dit soort hutongs nog wel een paar foto’s tonen.
Maar goed, de mannen slaan dus het voedsel in en komen dan triomfantelijk vertellen dat de lunch, bestaande uit acht broodjes gevuld met allerlei lekkers, de riante som van 40 eurocent kostten. Daarbij zijn er dan natuurlijk, Graham is niet voor niets een Australiër, ook nog een paar koude biertjes uit de supermarkt voor zo’n zelfde bedragje.
Vanavond gaan we ongetwijfeld weer naar ons stamrestaurant in de hutong om de magen een Chinese inhoud te geven. Daarbij zullen we er echt op moeten letten dat de buiken aan het eind van deze maand niet ook een Chinese omvang hebben gekregen zoals je die wel ziet bij die bekende beeldjes van breed lachende zittende Chinese mannetjes.
Trouwens, over Chinese mannetjes gesproken. Er is hier iets heel raars aan de hand met dit weblog. Ik kan de teksten en foto’s wel invoeren zoals ze via mijn website te lezen zijn, maar ik kan het blog sinds kort hier in Peking niet meer zelf openen zoals in de eerste paar dagen het geval was. Op de desbetreffende pagina van mijn site wordt dan vermeld dat de proxysurfer, of hoe dat technisch ook allemaal heet, niet gevonden is. Ook op andere manieren lukt het niet om hier vandaan het blog te bereiken! Ra, ra!!
