Mijn levensgezel zegt altijd “als je ’t groot maakt of veel blijkt het ineens kunst te zijn”. Zet bijvoorbeeld één lege melkfles in een grote, lege fabriekshal, dan heeft iemand die fles gewoon vergeten. Maar zet je er 5000 van die flessen neer, dan ineens is het een installatie en dus kunst, als je er ten minste nog een ingewikkeld verhaal bij vertelt over de veranderende lichtinval in de loop van de dag en de invloed die de flessen hebben op de lichtweerkaatsing, bla, bla, bla, enz.
Maak je een goed lijkend beeld van een naakte baby op ware grootte, dan zal men zeggen ‘leuk’. Maar maak je het zes meter hoog en staat ’t op de Biënnale van Venetië, dan ineens is iedereen onder de indruk en is het echte kunst. Persoonlijk denk ik daarbij eerder aan het verhaal van Andersen over de kleren van de keizer, vooral gezien de naaktheid van de baby.

Deze truc werd in de Westerse moderne kunstwereld al veelvuldig toegepast, dus is ’t logisch dat we ‘m ook hier tegen komen. Het leek me wel interessant daarvan een paar uitingen te tonen. De melkfles is dan wel vervangen door een bepaald beeldje maar lekker vaak te herhalen, de baby is vervangen door een zeer vergrootte metalen cilinder van het type medicijncapsule zoals dat over de hele wereld wordt geslikt, iemand heeft een grote pannenzaak volledig leeg gekocht en weer een ander is lekker gaan kleien met héééél veel klei. Je kunt natuurlijk ook een paar bloederige wc-potten neerzetten met portretten van Tweede Wereldoorlog-figuren of een rotstuin installeren met grote stukken glinsterend blik, precies nagemaakt naar echte rotsblokken. De moderne kunstwereld in Peking is dus druk bezig met een installatie-inhaalslag. En ach, hier hebben ze ook keizers gehad. Logisch dus dat de Duitse kunstgoeroe Joseph Beuys aan Mao de moderne kunst moet uitleggen (laatste foto).