Gisteren eindigde ik met een opmerking over de onbereikbaarheid van dit weblog hier in Peking. Een extra bevestiging hiervan kreeg ik gisteravond tijdens een bezoekje thuis bij een Chinese kunstenaar: ook daar hetzelfde verschijnsel. Zonder al te veel woorden waren de onderling uitgewisselde blikken duidelijk genoeg: de Olympische Spelen komen er aan en dus …! Maar in ieder geval kan ik nog steeds teksten en foto’s versturen.
Vanmorgen was de afgesproken sessie met de meidengroep. Die was in de Mode Academie van Peking. Dat bleek ten minste toen we daar arriveerden want de jongeman die we op eigen verzoek maar tot onze vaste chauffeur hebben gebombardeerd, wist via een telefoontje wel waar hij heen moest terwijl dat voor ons nog een verrassing was. Maar zo gaat dat hier, daaraan ben ik bijna al gewend. Overigens werd er niet alleen aan mode gedaan, maar onder andere ook aan edelsmeden, industrieel design en schilderen. Daar kwamen we achter toen Zhanhe, die de sessie op deze plek had georganiseerd omdat ze er lerares is, ons in de loop van de dag nog een rondleiding gaf.
Maar eerst moest er geconcentreerd worden gewerkt. De groep bestond weer uit vijf vrouwen met twee nieuw gezichten erbij terwijl er twee van afgelopen zondag blijkbaar niet aanwezig konden zijn. In overleg besloten we dat ze hun vrije gang konden gaan bij het werken op het papier dat ik had meegenomen. ’t Is leuk om te merken dat we al aardig aan elkaar gewend raken en dat het Engels van sommigen ook enigszins verbeterd naarmate de sfeer losser wordt.Er werd heel wat op zijn Chinees afgegiegeld en gekwetterd. De stijlen van hun werk lopen zeer uit elkaar, van abstract tot echt realistisch. Hoe ik dat ga integreren in de expositie weet ik nog niet goed, maar dat is mijn probleem, niet het hunne.
De ochtendsessie werd besloten met een prima lunch voor ons allen in het speciale academierestaurant. Zhanhe bood ons deze aan. Heel sympathiek! We hebben ook nog even een blik geworpen in de twee gigantische eetzalen voor de 2000 studenten hier, waardoor die uitnodiging nog sympathiekere trekjes kreeg. Dit is toch ook waarom we hier zijn. Zulke dingen maak je als gewone toerist niet mee. Ik ga steeds meer beseffen dat wat we meemaken toch eigenlijk wel uniek is. ’t Werd allemaal nog leuker toen we de al gememoreerde rondleiding kregen. Ik raakte helemaal weer in oude sferen bij het betreden van het klaslokaal waar haar studenten bezig waren met naaktmodeltekenen. Dat model kregen we natuurlijk niet te zien, dat verdween snel achter een paar opgespannen canvasdoeken voordat we de ruimte mochten betreden. De studenten vonden ons bezoek prachtig en raakten steeds enthousiaster toen ik ook nog opmerkingen over hun werk mocht maken. Met hun mobieltjes hebben ze heel wat staatsieportretten gemaakt van mij met hun collegastudenten. Want mobieltjes, en meestal heel flashy, hebben ze natuurlijk allemaal. Mijn vooroorlogse mobiele monster steekt daar wel zeer schrijnend bij af. Hun kleding was ook volstrekt westers. Als er geen Chinese lijven in zouden steken met Chinese hoofden erop zou je je net zo goed in het westen kunnen wanen. Maar ja, wat wil je, die kleding van ons wordt tegenwoordig voor het grootste deel in hun land gemaakt!
