De meiden van de Chinese kunstenaarsgroep zijn beslist zeer attent.Vanmorgen was er gelijk al een telefoontje dat we woensdag weer met z’n allen bij elkaar komen. En dan ook maar gelijk lekker vroeg: acht uur dient er een taxi voor de deur te staan! Zoiets geeft toch een rustig gevoel en die rust is echt wel nodig, af en toe staan mijn brein en mijn lijf toch aardig onder spanning door de situatie die ik zelf heb willen creëren. Maar door die spanning, dat weet ik van mijzelf, ontstaan er ook weer allerlei ideeën, vaak zelfs te veel.
Ik had me al voor genomen om hier bij de expositie ook ‘iets’ met en op papier te gaan doen. Ten slotte is kunst op papier een belangrijk onderdeel van de cultuur van het oude China.
Vanmorgen ben ik daarom begonnen met het maken van een aantal kleine aquarellen op papier dat ik al had meegenomen vanuit Nederland. Die wil ik bij de tentoonstelling presenteren in een groot blok.
Vanmiddag echter moesten we weer op stap, want ik had niet alleen papier nodig voor m’n meiden voor woensdag maar ook voor mezelf. Waarom weet ik niet, maar ik wilde ‘t gewoon hebben vanwege dat ‘iets’ hierboven. Tegenover de centrale kunstacademie van Peking bevindt zich een letterlijke opeenstapeling van allerlei kunstmateriaalwinkels in een concentratie die we bij ons niet kennen. Ongelooflijk wat daar allemaal is te krijgen! Maar ja, er lopen op die academie ook heel erg veel studenten rond, veel meer dan bij ons het geval is. En als je dan kijkt naar de prijs raak je nog verlekkerder. Ik moet me daar echt inhouden, anders koop ik veel te veel. In ieder geval heb ik naast het meidenpapier een aantal grote vezelachtige vellen van diverse kleuren gekocht die lijken op Japans papier.
Terwijl onze chauffeur, we hadden gevraagd om dezelfde als twee dagen geleden, weer geduldig bleef wachten, zijn we uit nieuwsgierigheid ook nog even overgewipt naar de academie. Dat even werd overigens toch flink wat langer. Allereerst kun je er als vreemdeling bijna verdwalen, zo groot is ’t daar, maar op een bepaald moment kwamen we ook terecht in hun winkel. Daar overviel me weer datzelfde hebberige gevoel als in de materialenwinkels, nu door een overvloed aan boeken. Die zijn dan jammer genoeg wel in het Chinees, maar ze tonen dat de studenten hier nog steeds de basistechnieken bijgebracht krijgen op een manier die in Nederland is uitgestorven, op een enkele enclave na. Hier moest ik natuurlijk weer een aantal boekjes kopen die ik waarschijnlijk ga verwerken in mijn tentoonstelling hier. Maar ook dat idee moet de komende dagen nog vorm gaan krijgen.’t Is nu dinnertime (dat ga je krijgen als er voortdurend Engels moet worden gesproken) en dat is geen slechte tijd. Tot nu toe is het eten hier prima geweest, of ’t nu is in een duurdere tent of in een simpel, lokaal restaurant. Hier zelf in de keuken gaan staan om te koken is echt een belachelijke gedachte als je bedenkt dat we gisteren in zo’n familierestaurantje met 4 personen werkelijk uitstekend hebben gegeten voor nog geen 4 €. Dat eten krijgt dus nog wel eens extra aandacht in deze maand, maar voorlopig blijft de kunst nog de hoofdmaaltijd.
