Dit weblog is in feite geen dagboek te noemen. Er vinden tot nu toe elke dag zoveel verschillende gebeurtenissen plaats dat het beter is er hooguit een paar van te selecteren om over te vertellen. Anders zouden de verhalen veel te lang worden.
Vandaag wil ik me zelfs beperken tot één onderwerp, namelijk Brian Wallace. Wie is in godsnaam Brian Wallace? Die gedachte ligt, gezien de nogal onchinese naam, beslist voor de hand. Brian is dan ook geen Chinees maar een Australiër. Maar hij is wel een icoon in de Chinese kunstwereld en de eigenaar van één van de mooiste galerieruimten in Peking. Hoe is dat alles zo gekomen?
Toen hij als rugzakker in 1984 voor het eerst in China kwam, was er nog totaal geen naar buiten tredende moderne kunstwereld te bekennen. De traditionele kunst overheerste volledig. Moderne kunstenaars hadden ’t zelfs zeer moeilijk onder het toenmalige regiem. In 1986 keerde hij terug naar Peking en opende er een galerie, gewoon omdat de kunstscène in de stad nog helemaal geen podium had en hij vond dat de kunstenaars toch eigelijk geholpen moesten worden. Hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om daarvoor gelijk één van de beste plekken te regelen weet ik nog niet, maar dat ga ik hem, als ’t kan, beslist een keer vragen. Tot nu toe kwam ik hem twee keer tegen, de eerste keer vorige week vrijdag bij een opening, de tweede keer vandaag bij een vernissage in zijn eigen Red Gate Gallery (zie de eerste foto hierboven) en tegen een derde keer heb ik beslist geen bezwaar. Hij is een namelijk een zeer aimabel man met zeer veel kennis van de intrigerende kunstwereld hier, waarover ik deze maand nog wel eens iets hoop te vertellen. Je kunt rustig zeggen dat alle Chinese kunstenaars die de laatste jaren zo booming zijn in de westerse wereld via zijn galerie zijn begonnen. En dat is toch wel heel bijzonder! Net dus zoals de plek van die galerie.
Die zit, inderdaad, in de Red Gate. Van de omwalling van het oude Peking is niet veel meer over, behalve een enkel stuk recent weer gerestaureerde muur en een aantal majestueuze, ook gerestaureerde toegangspoorten. Dat zijn echte torenachtige verdedigingswerken die van verre de vijand waarschijnlijk al ontzag inboezemden. In zo’n toren heeft Brian twee etages. Eén van de foto’s geeft hiervan een redelijke indruk.De tentoonstelling zelf, van ene Lu Peng, vond ik ook erg goed, vooral zijn werk op papier. Dit was modern en toch authentiek Chinees werk, gemaakt door iemand met een technische vaardigheid die weinig schilders in Nederland hebben, om je vingers bij af te likken.
