Vandaag was Chinese Muur dag. Want als je dan toch in Peking bent, moet je daar ook een keer heen. Weliswaar waren we er 13 jaar geleden al een keer geweest, maar dat was bij het Badaling-gedeelte, het stuk dat je altijd al ziet en waar de meeste toeristen heengaan. Vandaar dat voor vandaag de keus viel op twee andere stukken, Simatái en Jinshanling, die relatief dicht bij elkaar liggen. Die liggen dan wel zo’n 120 km van Peking maar waren het aanzien meer dan waard.
Eerst moesten we natuurlijk Peking nog wel even uit. Dertien jaar geleden was ‘t een echte verrassing dat er toen al een file van zo’n 4 kilometer vooral nieuwe auto’s richting centrum stond. Opmerkelijk was dié file vanmorgen dus niet, zij het dat ie nu wel veel langer was. De echte verrassing dat er ook een grote file de stad úit stond. Maar dit terzijde.
Ik begrijp nu wel dat de meeste toeristenbussen naar Badaling gaan. Dat is te voet veel makkelijker te belopen, voor de twee andere bestemmingen moet je heel veel klimmen. Dat kun je overigens wel beperken door een soort stoeltjesliften en een minitreintje te nemen. Maar het klimmen blijft noodzakelijk. Simatái was mooi, Jinshanling indrukwekkend! Al is het dan allemaal nog niet zo lang geleden gerestaureerd en is dat waarschijnlijk ook niet altijd op de juiste historische wijze gebeurd, het blijft een unieke belevenis op die Chinese Muur te lopen. Bij Jinshanling was het heerlijk rustig, op hele stukken was er geen toerist te bekennen was. En dat gaf toch wel een speciaal gevoel, gewoon helemaal alleen te zijn op zo’n geweldige historische plek in alle rust en stilte. Prachtig! Ik hoop dat de beelden iets weergeven van dat gevoel.