Bij een opening hoort ook een sluiting. Vandaag was dus, spijtig genoeg, die sluiting van mijn tentoonstelling hier. ‘Spijtig genoeg’ omdat deze maand is omgevlogen en ik hier best nog wel een poosje had willen blijven.
De mannen die de banners hadden opgehangen, kwamen ze ook weer omlaag te brengen. En zoals gewoonlijk gaat zo’n afbraak veel sneller dan de opbouw. Er was van te voren goed over nagedacht hoe ze met een zo laag mogelijke stellage de klemmen waarmee die lange doeken aan de balken in het plafond waren bevestigd makkelijk konden verwijderen. Een lange stok bleek de juiste oplossing (zie de foto’s).
Ook hielpen ze bij het ontnieten om de olieverfschilderijen van de houten ramen te halen, de banners op te rollen met de doeken er omheen en alles goed in te pakken voor het vervoer terug naar Nederland. Dan is zo’n grote expositieruimte, na een aantal weken mijn werken te hebben gehuisvest, plotseling wel weer heel erg leeg. Maar ja, aan alles komt een eind dus ook aan dit Pekinese kunstavontuur dat werkelijk de moeite waard is geweest. Daarover morgen nog één aflevering in dit weblog van mijn “Beijing Project” en dan kan dat ook worden afgesloten, want zaterdagmorgen vliegen we terug. Zondag kunnen we dan gelijk weer aan de slag met de Kunst en Cultuuroute in Middelburg, het is uiteindelijk maar één keer in de maand eerste zondag van de maand en je doet er aan mee of je doet ’t niet.