Denk je dat je zo langzamerhand aardig wat kunst en ateliers hebt gezien, leuke kunstenaars hebt ontmoet, raak je verzeild in SongZhuang en kom je er achter dat je eigenlijk weer helemaal opnieuw kunt beginnen.
Maar laat ik voor de duidelijkheid van dit verhaal maar bij het begin daarvan beginnen. In Nederland hadden we via e-mail al contact gekregen met Nanfei Wang, een professionele vrouwelijke kunstenaar in Peking (zie de foto’s hiernaast). Een aantal dagen geleden was ze mijn expositie wezen bekijken en hadden we afgesproken haar een keer in haar atelier te bezoeken. Dat bleek te liggen in SongZhuang en die naam deed gelijk een belletje rinkelen. Want als je je Chinese kunstliteratuur een beetje bijhoudt, weet je dat dit het eerst ontstane kunstenaarsdorp bij Peking is.
In 1995 streken enkele tientallen jonge kunstenaars neer in dit boerendorp op zo’n 30 km van Peking. In de stad zelf werden ze overal door de bestuurders verjaagd, maar in SongZhuang konden ze wel ruimtes vinden voor ateliers en werden ze ook nog met rust gelaten. Maar zoals dat dan vaker gaat, daar waar kunstenaars neerstrijken, ontstaan, om met de schilder Terpentijn uit de strips van Tom Poes te spreken, vibraties. Gecombineerd met de grotere vrijheid die China langzaam aan leerde kennen, leidde dit tot een bloeiende kunstgemeenschap waar zich nu zo’n 1500 geregistreerde kunstenaars bevinden, afgezien nog van de vele ongeregistreerde. Daarbij moet je dan niet denken aan een gezellig dorp want die zijn er rond Peking niet te vinden. ’t Is meer een samenvoegsel van klonters bebouwing op fietsafstand van elkaar met nog wat landbouwgrond en fabriekjes er tussenin. Maar die landbouwgrond begint langzaam te verdwijnen omdat de boeren in de gaten hebben gekregen dat ze veel meer kunnen verdienen door er complexen met ateliers op te laten bouwen en die te verhuren. Kopen kan namelijk al niet meer, dat is sinds kort verboden voor niet-ingezetenen. Op die, voor de Chinese moderne kunstgeschiedenis zo belangrijke plek, waren we dus vandaag.
Onze gids Nanfei, die goed ingeburgerd is in de gemeenschap en prima Engels spreekt, nam er alle tijd voor ons rond te leiden in onze taxi met chauffeur die we voor de hele dag hadden ingehuurd. Daarbij hebben we weer flink wat ateliers van haar bekende kunstenaars bezocht, zijn we overal allerhartelijkst ontvangen, werd ongemerkt onze lunch betaald door een vriend van haar die een tafel verderop zat, werd mijn bezoek zelfs gefilmd, is mijn handtekening op een doek terecht gekomen en kwamen we onvermijdelijk terecht in de tot galerieruimte omgebouwde fabriekjes. De kunst toonde weer een grote variëteit in techniek en afbeelding, in echt authentieke of gejatte stijl (zie de foto’s hieronder). Maar dat laatste is hier totaal geen probleem. De dag was veel te snel om en we hebben maar een heel klein stukje van SongZhuang ervaren, maar toch ook weer genoeg om te kunnen constateren dat de kunstscene in en rond Peking bruist aan alle kanten.
