Welkom bij The Beijing Project

Elke dag van de maand mei 2008 zullen op dit blog teksten en foto's worden gepubliceerd die te maken hebben met het 'Beijing Project' van Toos van Holstein.
Als artist in residence bij de NY Arts Gallery Beijing heb ik de gelegenheid een tentoonstelling te maken in één van de ruimten van deze grote galerie. Daar komen natuurlijk olieverfschilderijen van mij te hangen. Maar ook wil ik proberen om samen met een aantal Chinese kunstenaars een 8-tal grote banners te gaan bewerken waarop van te voren al elementen uit schilderijen van mij gedrukt zijn. Op die manier hoop ik een symbiose tot stand te brengen tussen de moderne Chinese en de moderne Westerse kunst.

Over mij

maandag 12 mei 2008


Dertien jaar geleden waren we voor het eerst in Peking en was daar net de eerste McDonalds geopend. Die moesten we toen uit nieuwsgierigheid natuurlijk wel bezoeken. Daarbij konden we constateren dat de toenmalige jonge en trendy Chinezen die iets meer te besteden hadden, een bezoek aan deze hamburger en frites tent als een heel speciaal uitje zagen. Vandaag waren we weer op ongeveer deze plek maar in een volledig andere stad op een geheel andere planeet. De enige overeenkomst was dat er overwegend mensen met een Chinees uiterlijk rondliepen.
Het was modern consumentisme ten top op de Wangfujing Dajie, DE winkelstraat van Peking (zie foto)! Op een grote Olympische reclame stond ‘impossible is nothing’ (zie foto). Hierin stond geen woord dat niet klopte. ’t Is werkelijk ongelooflijk in het kwadraat wat hier in zo’n 10 jaar is gebeurd. Er over lezen is één ding, maar het ervaren is iets geheel anders. Dat geldt vermoedelijk nog veel sterker voor de Chinese toeristen vanuit het achterland, die hier met busladingen rondlopen. Ze zijn duidelijk te herkennen aan hun petjes, hesjes en trouwens ook hun plattelandsuitstraling. De ene groep heeft rode petjes (foto), een andere gele en weer een andere witte. En ze lopen vaak ook nog achter een vlaggetje aan. Bijna Amerikaans zou je zeggen.
Opvallend is wel dat in veel grote reclames alleen met Westerse modellen wordt gewerkt (foto). Gelukkig staat aan het begin van de winkelstraat nog wel zo’n jong Chinees wachtje als decorum en uitvloeisel van het systeem (foto). Want stel dat er geen mensen in de shopping malls zouden rondlopen (foto), dan weet je dat je in een zeer luxe omgeving verkeert, maar waar? Dat is echt de vraag. Maar op straat zitten er gelukkig overal Chinezen te zitten, te praten en te eten, staan er nog steeds veel fietsen gestald en gebeurt het schoonhouden van de straat nog met, in onze ogen, primitieve karretjes (zie de diverse foto’s). En uiteindelijk ontbreekt ook de onvermijdelijke zwerver niet. Maar ik neem aan dat die tegen de tijd van de Olympische Spelen wel is verdwenen.